اختلال پرخوری شایع ترین اختلال خوردن در ایالات متحده است. اعداد دقیق متفاوت است، اما طبق گزارش موسسه ملی سلامت روان، تقریباً 3 درصد از جمعیت ایالات متحده در مقطعی از زندگی خود به اختلال پرخوری مبتلا بوده اند که بیش از دو برابر تعداد گزارش شده برای پرخوری عصبی و بی اشتهایی است. با این حال، این اختلال هم توسط عموم مردم و هم در زمینه پزشکی کمتر مورد بحث و بررسی قرار گرفته است، تا حدی به این دلیل که بسیاری از تشخیص یا شدت بالقوه آن اطلاعی ندارند.
سینتیا بولیک، مدیر مؤسس مرکز عالی اختلالات خوردن در دانشگاه کارولینای شمالی، گفت: اغلب، افراد برای چندین دهه قبل از تشخیص، علائم را نشان می دهند. “برای مدت طولانی، به آنها چیزهایی گفته می شود که “اوه، این فقط غذا خوردن احساسی است” یا “تو از کنترل خارج شدی” یا “این به این دلیل است که شما اراده ای ندارید” یا “غمخواری گناه است” یا هر چیز دیگری از این قبیل. این است که مردم بدون اینکه متوجه باشند که یک بیماری قابل درمان دارند توضیح می دهند.”
اختلال پرخوری چیست؟
اختلال پرخوری یک تازه وارد در دنیای بیماری های روانی قابل تشخیص است. 10 سال پیش در این ماه وارد راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی شد که پزشکان و محققان از آن برای طبقه بندی شرایط سلامت روان استفاده می کنند. دکتر گفت که در آن زمان، تشخیص نسبتاً بحث برانگیز بود. ب. تیموتی والش، که گروهی را رهبری می‌کرد که تغییراتی را در معیارهای موجود برای اختلالات خوردن توصیه می‌کرد و پیشنهاد افزودن معیارهای جدیدی به آن نسخه از DSM را ارائه کرد، او گفت: برخی فکر می‌کردند که این حالت عادی را آسیب‌شناسی می‌کند، و نمی‌دانست که چگونه متفاوت است. از پرخوری معمولی
او گفت، اما رفتارهای اختلال پرخوری متمایز است. یک فرد مبتلا به این عارضه به طور متوسط حداقل یک دوره پرخوری در هفته به مدت سه ماه یا بیشتر دارد، که طی آن فرد مقدار زیادی غذا در مدت زمان کوتاهی می خورد – سه یا چند وعده اصلی در یک جلسه، به عنوان مثال – و مهمتر از همه، احساس از دست دادن کنترل می کند و برای متوقف کردن غذا تلاش می کند. “این مثل این نیست که “من یک تکه پیتزا اضافی داشتم که ای کاش نمی خوردم.” دکتر گفت: “من چندین تکه، چندین پیتزا را در این مدت زمان معین خوردم.” هالی پیک، دستیار پزشکی مرکز اختلالات خوردن کلارمن در بیمارستان مک‌لین در ماساچوست.
افراد مبتلا به اختلال پرخوری نیز تمایل دارند در طول یک اپیزود سریعتر از حد معمول غذا بخورند. کلی آلیسون، مدیر مرکز وزن و اختلالات خوردن در دانشگاه پنسیلوانیا، گفت: بسیاری نیز مخفیانه غذا می خورند و با احساس گناه دست و پنجه نرم می کنند.
