غرب یک بحران مهاجرت دارد. چرا رواندا می خواهد کمک کند؟

گاشورا، رواندا – در یک مجموعه وسیع از خانه‌های آجری و بلوک‌های آپارتمانی جدید و درخشان در این شهر که بین دو دریاچه کوچک فرو رفته است، صدها آفریقایی چیزی را یافته‌اند که در جای دیگر نمی‌توانستند: پناهگاهی پس از تحمل بردگی و شکنجه در لیبی.

تأسیسات حصارکشی شده در گاشورا، در حدود 40 مایلی جنوب کیگالی، پایتخت رواندا، که اتاق‌های تمیز و تمیز با تخت‌های دو نفره را ارائه می‌کند، ایستگاهی برای پناهندگانی است که در انتظار پناهندگی یا اسکان مجدد در جای دیگری هستند. و نمادی از تلاش های دولت برای قرار دادن رواندا به عنوان کشوری با راه حل برای بحران مهاجرت جهانی است.

در زمانی که کشورهای غربی مواضع فزاینده‌ای سخت‌گیرانه علیه مهاجران اتخاذ می‌کنند، کشور کوچک رواندا مرزهای خود را به روی پناهجویان باز کرده است و با کشورهای اروپایی مانند بریتانیا و دانمارک برای اسکان پناهجویان اخراج شده قراردادهایی منعقد کرده است.

رئیس جمهور رواندا، پل کاگامه، گفته است که دولت او با نوع دوستی و یک مسئولیت اخلاقی انگیزه دارد تا راه حلی برای “یک مشکل بسیار پیچیده در سراسر جهان” ارائه دهد.

اما منتقدان می گویند که این کشور به دنبال سود مالی و ژئوپلیتیکی از ترتیبات است و خود را به عنوان پناهگاهی برای منحرف کردن توجه از سابقه مشکل دار خود در زمینه حقوق بشر معرفی می کند.

تونی هاستروپ، استاد سیاست بین‌الملل در دانشگاه استرلینگ بریتانیا، می‌گوید که قراردادهای مهاجرت با غرب بخشی از “تلاش رواندا برای شستن وجهه خود در خارج از کشور است.”

رواندا، کشوری محصور در خشکی با زمین های سرسبز و مواج، یکی از کوچک ترین و پرجمعیت ترین کشورهای آفریقاست. آقای. کاگامه از زمان پایان نسل کشی سال 1994 که طی 100 روز بیش از یک میلیون نفر در آن قتل عام شدند، بالفعل رهبر این ملت 13 میلیونی بوده است. از آن زمان، او کشور را به یک کشور جاه طلب تبدیل کرده است که از نظر سیاسی، اقتصادی و در جبهه امنیتی بالاتر از وزن آن است.

آقای. کاگامه همچنین رواندا را به عنوان میزبان اصلی پناهندگان آفریقایی معرفی کرده است. این کشور ده ها هزار پناهنده از کشورهایی مانند بوروندی، جمهوری دموکراتیک کنگو، اریتره، سومالی و سودان را در خود جای داده است. این کشور صدها پناهنده آفریقایی دیگر را که از اسرائیل اخراج شده اند پذیرفته است و از دانش آموزان دختر دانش آموز افغان که از دست طالبان فرار می کنند استقبال کرده است. اکنون، رواندا می‌خواهد شریک نزدیک کشورهای غربی باشد که برای مهار مهاجرت غیرقانونی ناامید هستند.

این در حالی است که رواندا پناهندگان را زندانی کرده و تهدید به اخراج کرده است. این کشور پناهجویان LGBTQ را رد کرده است. فعالان می گویند که مشارکت های پناهندگی صرفاً به منظور تقویت شهرت آقای آقای است. کاگامه که تقریباً سه دهه حکومت او به دلیل سرکوب مخالفان سیاسی و آزادی بیان تحت نظارت فزاینده ای قرار گرفته است.

در ماه آوریل، دولت بوریس جانسون، نخست وزیر وقت بریتانیا، قراردادی را برای اعزام پناهجویان به رواندا به امید کاهش تعداد افرادی که از کانال مانش عبور می کنند، اعلام کرد. در ازای آن، رواندا 120 میلیون پوند در برنامه های توسعه اقتصادی دریافت خواهد کرد. دانمارک سال گذشته نیز یک پیمان سه ساله با رواندا برای تقویت همکاری در زمینه مهاجرت امضا کرد و در ماه اوت توافقنامه ای را با هدف ایجاد یک مرکز پناهندگی در کیگالی امضا کرد.

هر دوی این قراردادها بر پردازش مهاجران فراساحلی متمرکز شده است و این سوال را در مورد مسئولیت کشورهای ثروتمند در قبال پناهندگانی که از آزار و اذیت یا گرسنگی فرار می کنند، ایجاد کرده است. در ایالات متحده، فرمانداران جمهوری خواه که از برخورد دولت بایدن با مهاجرت غیرقانونی ناراحت هستند، هزاران مهاجر را با اتوبوس یا با هواپیما به مناطق لیبرال منتقل کرده اند. شهردار نیویورک روز جمعه در بحبوحه هجوم مهاجران از آمریکای لاتین وضعیت فوق العاده اعلام کرد.

طرح بریتانیا چالش‌های قانونی ایجاد کرده است و منتقدان به شواهد دادگاه اشاره می‌کنند که نشان می‌دهد حتی دیپلمات‌های بریتانیایی در کیگالی به دلیل سابقه بد حقوق بشری رواندا، تلاش‌های این کشور در “جذب پناهجویان برای انجام عملیات‌های مسلحانه در کشورهای همسایه” و ادعایی که دارد، استفاده از رواندا را توصیه نمی‌کنند. قتل های فراقانونی، ناپدید شدن اجباری و شکنجه انجام داد.

کلر موزلی، بنیانگذار Care4Calais، یکی از مؤسسات خیریه بریتانیایی که برای توقف اخراج ها شکایت می کند، در مصاحبه ای گفت: «دولت ما وقتی می گوید رواندا برای پناهندگان امن است، به سادگی دروغ می گوید. او گفت که شواهد نشان می‌دهد که «در این که این سیاست کاری وحشیانه و از نظر اخلاقی بسیار اشتباه بوده است، هیچ شکی وجود ندارد».

حکم دادگاه حقوق بشر اروپا، اولین پرواز بریتانیا را برای پناهجویان معنوی به رواندا در ماه ژوئن متوقف کرد. (اگرچه بریتانیا دیگر عضو اتحادیه اروپا نیست، اما احکام دادگاه اروپایی حقوق بشر را می پذیرد.) در ماه سپتامبر، این طرح در دادگاه عالی لندن توسط پناهجویان، گروه های حقوق مهاجران و اتحادیه کارگری به نمایندگی از بریتانیا به چالش کشیده شد. انتظار می رود کارکنان مرزی این سیاست را اجرا کنند.

دانشگاهیان و گروه های حقوقی از این طرح برای اولویت دادن به انگیزه های مالی کوتاه مدت به جای بررسی راه حل های بلندمدت و پایدار برای بحران مهاجرت انتقاد کردند. گروه های مدافع از یادداشت تفاهم بین بریتانیا و رواندا ابراز تأسف کردند و گفتند که توسط پارلمان تصویب نشده است.

منتقدان، از جمله آژانس پناهندگان سازمان ملل متحد، می‌گویند که سیاست اخراج بریتانیا قوانین بین‌المللی را نقض می‌کند و کسانی را که خطر سفر خطرناک از طریق کانال مانش را به خطر می‌اندازند، باز نخواهد داشت. به گفته وزارت کشور بریتانیا، بیش از 30000 نفر در سال جاری تاکنون از این کانال عبور کرده اند، در مقایسه با بیش از 28000 نفر در کل سال 2021 و کمی بیش از 8400 نفر در سال 2020.

علیرغم گروه کر منتقدان، دولت تحت رهبری محافظه کاران بریتانیا متعهد شد که ادامه دهد و نخست وزیر جدید، لیز تراس، متعهد شد که طرح را گسترش دهید. وزیر کشور بریتانیا، سوئلا براورمن، هفته گذشته گفت که این “رویای” او خواهد بود که پروازی با پناهجویان به رواندا قبل از کریسمس داشته باشد – حرکتی بعید به دلیل درخواست تجدید نظر از حکم دادگاه عالی.

در مرکز حمل و نقل در گاشورا، پناهندگان سه وعده غذایی در روز دریافت می کنند و غذاهای سنتی مانند نان تخت یا دورو وات (مرغ تند اتیوپی) درست می کنند. آنها مشاوره حرفه ای دریافت می کنند، قبل از غروب خورشید برای بازی والیبال و فوتبال جمع می شوند و زیر درختی برای خواندن نمازهای یومیه جمع می شوند.

اما طی مصاحبه های اخیر با بازدیدکنندگانی که در سایه افسران امنیتی رواندا بودند، هیچ یک از پناهندگان نگفته اند که می خواهند در آنجا بمانند. تقریباً همه امیدوار بودند که به اروپا برسند.

ابوبکر اسحاق 35 ساله که از ناآرامی در منطقه دارفور سودان گریخته است، گفت: “من یک هدف دارم و آن رفتن به یک کشور اروپایی است.” “من نمی توانم از آن دست بکشم.”

پرواتی نیر، پروفسور مطالعات اسپانیایی، فرهنگی و مهاجرتی در دانشگاه کوئین مری لندن، گفت که انتقال پناهجویان منعکس کننده رویه استعماری است که افراد را برخلاف میل خود به منظور پیشبرد اهداف اقتصادی و سیاسی کشورهای ثروتمندتر حرکت می دهد.

پروفسور نیر گفت: «من فکر نمی‌کنم بدون رضایت آن انسان‌ها انسان‌ها را بگیریم و آنها را در قلب یک معامله اقتصادی قرار دهیم». “مسئله ناگفته در اینجا موضوع نژاد و امپراتوری است و اینکه چه کسی قدرت بیشتری دارد.”

به گفته کارشناسان، آسیب روانی پناهندگان نیز باید در نظر گرفته شود.

قبل از توقف اولین پرواز اخراج بریتانیا، برخی از پناهجویان اقدام به خودکشی کردند. موزلی گفت. او گفت که مردی سعی کرد مچ دستش را ببرد. هنگامی که در هواپیما بودند، بسیاری فریاد می زدند و التماس می کردند که آنها را به رواندا نبرند.

مقامات رواندا اصرار دارند که توافق آنها با بریتانیا ایده آل است و این کشور – و به طور کلی آفریقا – باید به عنوان “مکانی برای راه حل” در نظر گرفته شود.

یولانده ماکولو، سخنگوی دولت اخیرا به خبرنگاران گفت: ما زندگی در رواندا را مجازات نمی دانیم.

اما برخی از پناهندگان می گویند که در رواندا تجربیات تلخی را تجربه کرده اند.

یک پناهنده کنگو گفت که مقامات رواندا او را به شرکت در اعتراضات به دلیل کاهش جیره غذایی پناهندگان در سال 2018 متهم کردند. (حداقل 12 پناهجو کشته شدند.) بنابراین او به کنیا گریخت. اما در سال 2019، او گفت، او ربوده شد.

او گفت: “من برای جان خود دویدم، اما آنها مرا پیدا کردند.”

این پناهنده که به دلیل ترس از انتقام بر ناشناس ماندن اصرار داشت، گفت که به مدت 10 روز توسط مردانی که او را به همکاری با اپوزیسیون رواندا متهم کرده بودند، چشمانش را بسته و شکنجه کردند. او گفت که پلیس کنیا تقریباً در 200 مایلی شمال غربی نایروبی او را نجات داد. گروه های حقوقی پرونده او را تایید کردند.

او گفت: “من در رواندا نیستم، اما می دانم که هرگز در امان نیستم.”

تسفای گوش، که اهل اریتره است، گفت زمانی که در سال 2015 توسط اسرائیل به رواندا اخراج شد، مقامات امنیتی در فرودگاه کیگالی مدارک او را از او گرفتند و با همکاری غیرنظامیانی که گمان می‌رود قاچاقچی هستند، او را مجبور کردند به اوگاندا برود.

یک بار در کامپالا، پایتخت اوگاندا، آقای. گوش که اکنون 50 سال دارد می خواست به اروپا برود. او گفت که او در حین سفر از سودان جنوبی، سودان و لیبی تهدید، سرقت و ضرب و شتم را تحمل کرد. پس از عبور از دریای مدیترانه، در ایتالیا فرود آمد و به سوئیس رسید.

آقای رواندا به ما به عنوان آفریقایی ها یا حقوق ما به عنوان انسان اهمیت نمی داد. گوش از ژنو تلفنی گفت.

خانم. ماکولو، سخنگوی دولت رواندا، اتهامات خود را رد کرد.

در همین حال، در مرکز ترانزیت در گاشورا، پناهندگان مشتاق حرکت هستند.

این افراد شامل Nyalada Gatluak، یک جوان 26 ساله سودانی جنوبی است که برای اسکان در فنلاند مورد تایید قرار گرفته است.

قبل از عزیمتش در یک بعد از ظهر یک جولای، خانم. گاتلواک در حالی که پسر 18 ماهه‌اش، بوم، او را دنبال می‌کرد، رژ لب زد.

او گفت: «من به اینجا آمدم تا بتوانم به جایی که می‌خواهم بروم. “این اروپاست، نه رواندا.”