حقیقت تکان دهنده در مورد سینمای هند در جشنواره فیلم کن این است که هر چیزی که امسال برای بررسی فرستادیم بدون تشریفات رد شد.
در حالی که نسخه مودبانه این اسناب می گوید محتوای ارسال شده نامناسب بوده است، حقیقت ساده تر این است که آنها فیلم های ما را در این سال بیهوده می دانستند.
به جای اینکه سرهایمان را از شرم از رد کردن آویزان کنیم، یا برعکس، متحیرانه متعجب باشیم که چرا برای ما فرقی می کند که کن تایید کند یا نه، چرا ما اینقدر وسواس داریم که زنان (به شما توجه داشته باشید، نه مردان) روی فرش قرمز راه می روند. ?
هفته گذشته همه پرتال ها و مقالات در هند درباره هنرپیشه های بالیوودی که روی فرش قرمز رفتند، لباس های مجلسی، اکسسوری ها و غیره آنها را منتشر کردند. اما در مورد فیلم ها چطور؟ آیشواریا رای باچان، سونام کی آهوجا، دیپیکا پادوکن و مالیکا شراوات جدا از خودشان در جشنواره کن چه چیزهایی را نمایندگی می کردند؟ سینما کجا بود؟ سال گذشته، ناندیتا داس او را گرفت مانتو به کن امسال هیچی نبود
هیچکس اهمیت نمیدهد.
مورد ملیکا به ویژه جالب است. سال ها پیش حرفه او به پایین ترین سطح خود رسید. او هنوز هم عضو معمولی جشنواره کن است، برای چه به آنجا می رود؟ چرا دوربین ها او را روی فرش قرمز کلیک می کنند؟ اصلا میدونن کیه؟
آن هنرپیشه بسیار خوب امام الحق (در فیلم های شاخصی مانند فیلمستان، حمل و نقل هوایی، فولو و آینده نکاش) یک تجربه خنده دار برای به اشتراک گذاشتن در کن دارد. «سال گذشته به عنوان نماینده فیلمم به جشنواره فیلم کن رفتم نکاش. و من از رفتن روی فرش قرمز هیجان زده بودم. اما باور کنید حتی یک دوربین روی من کلیک نکرد. من ناامید شدم. سپس متوجه شدم که آنها روی هر خانمی که روی فرش قرمز راه می‌رفتند، در مورد لباس مجلسی‌شان صحبت می‌کردند، و غیره کلیک می‌کردند، اما درباره فیلم‌هایشان چیزی نداشتند. بعد متوجه شدم که این مربوط به سینما نیست. در مورد لباس مجلسی بود. اگر می دانستم لباس مجلسی می پوشیدم و به جشنواره می رفتم.»
(سلب مسئولیت: نظرات بیان شده در بالا نظرات شخصی نویسنده است و منعکس کننده نظرات ZMCL نیست.)
