زمانی که الکساندر زورف سال گذشته مسابقات آزاد فرانسه را ترک کرد، روی ویلچر بود. اشک می ریخت.
زورف پس از پارگی رباط‌های مچ پای راست خود در حین دویدن برای توپ، مجبور شد در نیمه‌نهایی بازنشسته شود تا قهرمان نهایی، رافائل نادال شود. زورف پس از دو بار قهرمانی در فینال ATP و کسب مدال طلا در المپیک توکیو، امیدوار بود که اولین عنوان اصلی خود را کسب کند. او همچنین نایب قهرمان مسابقات آزاد ایالات متحده آمریکا 2020 بود.
زورف با ناملایمات زیادی روبرو بوده است که بیشتر آنها به خودی خود تحمیل شده است. نزاع عمومی با یک مامور سابق بر سر پول خارج از دادگاه حل و فصل شد. ادعاهای آزار خانگی توسط یک دوست دختر سابق او را برای حدود دو سال تحت تعقیب قرار داد، و باعث شد که ATP تحقیقاتی را انجام دهد، که در نهایت هیچ مدرک قابل توجهی از این ادعاها پیدا نکرد. و پس از اینکه سال گذشته پس از باخت دوبل در زمین مسابقه عصبانی شد، زورف به دلیل “رفتار غیرورزشی” به پرداخت 40000 دلار جریمه و 12 ماه مشروط محکوم شد.
با این حال Zverev یکی از سخت کوش ترین کارگران در تور است.
مصاحبه زیر ویرایش و فشرده شده است.
شما به خاطر قدرت بدنی خود در زمین معروف هستید. اما بازی ذهنی هم هست. کدام یک برای شما سخت تر است؟
من همیشه احساس می کنم وقتی کار را انجام می دهم، از نظر روحی نیز آماده هستم. وقتی هر کاری از دستم بر می آید انجام دادم تا برای پیروزی آماده باشم، دیگر چیزی برای نگرانی وجود ندارد. اگر خوب بازی نکنید، خوب بازی نمی کنید. گاهی اوقات اتفاقاتی خارج از کنترل شما در هر ورزشی رخ می دهد، به خصوص در تنیس، زیرا یک ورزش منحصر به فرد است.
شما از کودکی فوق العاده رقابتی بودید. چقدر از آن به شما در تور ATP کمک کرده است؟
از باخت متنفر بودم این به من کمک کرد، زیرا زمانی که فردی جوانتر یا بهتر از او می آمد، سعی می کردم از آنها کار کنم. وقتی بیشتر از بقیه کار کنم، بهتر از بقیه خواهم بود. چیزی که همیشه درست نیست من این را با افزایش سن یاد گرفتم.
همه از تاثیر پدرتان در بازی شما صحبت می کنند، اما آیا این مادرتان نبود که تکنیک را به شما یاد داد؟
او تأثیر بیشتری نسبت به پدرم روی من داشت، زیرا او کسی بود که بازی را از کودکی به من آموخت. افراد بیشتری در مورد پدرم صحبت می کنند زیرا او اکنون مربی واقعی من است، همراه با سرجی بروگوئرا. اما تاثیر مادرم خیلی بیشتر از پدرم بود.
از بین تمام مردانی که شکست داده اید – نادال، راجر فدرر، نواک جوکوویچ، دانیل مدودف – چه کسی از همه سخت تر است؟
همه آنها سختی های خاص خود را دارند. وقتی رافا در زمین خاکی خوب بازی می کند، شکست ناپذیر است. من نواک را روی سطوح زیادی بازی کرده ام، اما وقتی او در منطقه است، او نیز بسیار دشوار است. با راجر، همه چیز خیلی سریع اتفاق می افتد. شما احساس می کنید که تازه مسابقه را شروع کرده اید، و در حال حاضر در یک ست و استراحت هستید، و مطلقاً نمی دانید که چگونه این اتفاق افتاد. مدودف فقط از دست نمی دهد. مهم نیست که او را در چه موقعیتی در زمین قرار می دهید، او همیشه توپ را پس می گیرد، بنابراین شما باید خودتان در مسابقات پیروز شوید. و کارلوس آلکاراز، با او آشکارا قدرت است. شما صادقانه نمی توانید یکی را نام ببرید که سخت ترین است.
با همه چیزهایی که در چندین سال گذشته از سر گذرانده اید، از مشکلات شخصی تا آسیب دیدگی، مهمترین چیزی که در مورد خود یاد گرفته اید چیست؟
وقتی جوان هستید، ساده لوح هستید. شما فکر می کنید همه بهترین دوست شما هستند، زیرا آنها آنجا هستند زیرا واقعاً شما را دوست دارند. اما تنیس یک تجارت است که متأسفانه همیشه بهترین چیز در جهان نیست. من یک حلقه بسیار نزدیک دارم. من دیگر اجازه نمی دهم مردم آنقدر وارد شوند. من فقط افرادی را دارم که صد در صد به آنها اعتماد دارم. باید یاد می گرفتم که به درون خودم بروم، سر و صدا را از سرم بیرون کنم تا بتوانم رقابت کنم.
چه چیزی در مورد این بازی به شما بیشترین لذت را می دهد؟
این است که شما واقعاً خودتان هستید. خودت برنده میشی، خودت میبازی. شما نمی توانید پشت هم تیمی های خود پنهان شوید. بسیاری از بازیکنان می گویند که برای پول بازی می کنند و واقعا تنیس را دوست ندارند. من کسی هستم که کاملاً عاشق کاری هستم که انجام می دهم. نمی توانم تصور کنم کار دیگری انجام دهم. برای من زندگی بهتری وجود ندارد.
