راز طول عمر آذربایجان؟ هوای کوهستان در روستای لریک

CNN
–

تعدادی از مقاصد در سراسر جهان به دلیل طول عمر ساکنانشان مشهور هستند.

در ژاپن، صد ساله‌های اوکیناوا به آن لقب «سرزمین جاودانه‌ها» داده‌اند. Campodimele، “دهکده ابدیت” ایتالیا، گواهی بر رژیم غذایی مدیترانه ای است. در شهر آفتابی لوما لیندا در کالیفرنیا، جامعه ای از آدونتیست های روز هفتم که پاداش زندگی پاک را درو می کنند.

گوشه‌ای از کره زمین با عمر طولانی وجود دارد که درباره‌اش تا این حد صحبت نشنیده‌اید، و تنها موزه طول عمر دنیا در آن قرار دارد. آن لریک در جنوب آذربایجان است.

این کشور قفقاز جنوبی محل زندگی چندین منطقه است که به دلیل داشتن ساکنینی که تا سنین سه رقمی زندگی می کنند، از جمله لنکران و قره باغ کوهستانی شناخته شده است. اما یکی دیگر، Lerik، مشهور است که بیشترین تمرکز افراد صد ساله را دارد.

در این سرزمین زمردی که بر فراز ابرها در کوه های تالش قرار دارد، به نظر می رسد مردم راز زندگی طولانی و سالم را کشف کرده اند.

موزه دو اتاقه طول عمر که در سال 1991 ساخته شد و در سال 2010 بازسازی شد، بیش از 2000 نمایشگاه دارد که زندگی و خاطرات قدیمی ترین ساکنان منطقه را مستند می کند.

این نمودار طول عمر افراد را با اقلام خانگی که از عمر آنها گذشته است، مانند سه نسل اتو لباس، نشان می دهد. صندوق‌هایی پر از روسری و پیراهن، پارچ و کاسه نقره‌ای، جوراب‌های بافتنی زیبا و قالیچه‌های رنگ‌آمیزی دستی هستند که با وجود سنشان هنوز رنگ‌های روشن دارند.

و سپس حروفی هستند که به دو زبان آذربایجانی و روسی نوشته شده اند – آثار شخصی آنقدر قدیمی که جوهر شروع به محو شدن کرده است.

شاید جذاب ترین ویژگی ها، پرتره های افراد صد ساله باشد که دیوارهای موزه را پوشانده است. این تصاویر که مربوط به دهه 1930 است توسط عکاس فرانسوی فردریک لاچوپ اهدا شده است.

موزه، و آمار رسمی آذربایجان، «صدسالگی» را ضعیف‌تر از آنچه شما انتظار دارید تعریف می‌کند: در اینجا، به معنای هر فرد بالای 90 سال است.

با این حال، در سال 1991، بیش از 200 نفر در لریک از جمعیت 63000 نفری بیش از 100 سال سن داشتند.

اعداد و ارقام از آن زمان تا کنون کمتر قابل توجه بوده اند، که مردم محلی آن را به طور متفاوت به دلیل تشعشعات ناشی از برج های ارتباطی و زوال محیطی می دانند، اما به همین راحتی می توان به ثبت دقیق تر سوابق اشاره کرد.

امروزه از جمعیت محلی 83800 نفری، 11 نفر بیش از 100 سال سن دارند.

مسن ترین شهروند فعلی لریک راجی ابراهیموا با 105 سال سن است. این وینتاژ خوبی است، اما در مقایسه با سنی که مشهورترین سالگرد آن منطقه، شیرعلی مسلموف، چوپانی که ظاهراً 168 سال عمر کرده است، مشهورتر است.

صفحات زرد پاسپورت او ادعا می کند که او در سال 1805 به دنیا آمده است و روی سنگ قبرش نوشته شده است که او در سال 1973 درگذشته است.

متأسفانه، در اوایل قرن نوزدهم، ثبت ولادت به ندرت در روستاهای دورافتاده‌ای مانند زادگاه او برزاوو انجام می‌شد، بنابراین هیچ سابقه قابل تأییدی از زمان تولد او وجود ندارد.

نامه‌های بی‌شماری که از سراسر جهان به مناسبت تولدهای مختلف او فرستاده می‌شود، شکی باقی نمی‌گذارد که او واقعاً در سن بسیار قابل احترامی بوده است، اما شاید بهتر است حداقل 20 سال خطا را در نظر بگیریم.

در میان کسانی که با مسلموموف مکاتبه می کردند، هوشی مین رهبر کمونیست ویتنامی بودند که با ارسال کارت پستالی به او تبریک گفت: «پدر بزرگ عزیز».

به نظر می رسد این ژن طول عمر در خانواده وجود دارد. دختر 95 ساله او، حلیمه گامبارووا، به سی‌ان‌ان تراول می‌گوید که – اگرچه ممکن است مانند پدرش تا 168 سال عمر نکند – حداقل امیدوار است که تا 150 سالگی مانند پدربزرگش یا 130 سالگی مانند عمه‌اش زندگی کند. .

وقتی هوا سرد می‌شود، اکثر صدساله‌ها به مناطق ساحلی لنکران نقل مکان می‌کنند، اما گامبارووا هنوز در روستای لریک در بارزاوو بود که CNN Travel در خانه دو طبقه‌ی ساده پدرش، احاطه شده توسط درختان سیب و گلابی عظیم (احتمالاً معاصران) افتاد. از پدر معروفش).

او کنار پنجره نشسته و در شال پیچیده شده، با لهجه‌ای خفیف صحبت می‌کند و اغلب به زبان مادری‌اش تالشی تغییر می‌کند، لهجه‌ای که فقط ۲۰۰۰۰۰ نفر به آن صحبت می‌کنند و توسط یونسکو به عنوان «آسیب‌پذیر» طبقه‌بندی شده است.

او گذرنامه‌اش را نشان می‌دهد که در آن یک ماه یا تاریخ تولد ذکر نشده است، فقط سال 1924 ذکر شده است. او ممکن است 95 سال داشته باشد، اما کاملاً حاضر است، با نوه‌هایش تعامل دارد و حس شوخ طبعی خود را نشان می‌دهد. وقتی سنش را می پرسند، با خوشحالی پاسخ می دهد: “15”.

راهنمای موزه می گوید: «سکوت ذهن بخشی از راز آنهاست. آنها از استرس دوری می‌کنند، کاملاً فلسفی به زندگی فکر می‌کنند، بدون برنامه‌ریزی یا نگرانی برای آینده، یک روز زندگی می‌کنند.»

روز گامبارووا در سحر شروع می شود. او به خودش اجازه نمی دهد بخوابد او می گوید: به محض باز شدن چشمانم از جایم بلند می شوم.

او تمام روز را در باغ یا اطراف خانه کار می کند. هر اتاق کوچک است، با یک فرش نرم ضخیم و بالش روی زمین. بسیاری از مردم اینجا ترجیح می دهند روی زمین بخوابند، فقط با یک پتوی نازک به جای تشک، زیرا اعتقاد بر این است که این سالم ترین راه برای استراحت دادن به پشت است.

برخلاف تصور عموم، صدساله‌های لریک گوشت می‌خورند، اما ترجیح دادن لبنیات تازه مانند شور (پنیر)، کره، شیر و نوشیدنی ماست آیران را از صدساله‌های قبلی به ارث برده‌اند که برای آنها پرهیز از گوشت بیشتر بود. به دلیل شرایط اقتصادی

عروس گامبارووا یک بشقاب بزرگ با گلابی و سیب از باغشان و مقداری چای معطر می آورد.

گیاهی، گلی و با طراوت است. در بازگشت به موزه، راهنما جدولی را با گیاهان مختلف بومی لریک نشان می دهد.

این راهنما می گوید: راز عمر طولانی تغذیه خوب، مواد معدنی موجود در آب چشمه و گیاهانی است که برای پیشگیری از بیماری ها به چای اضافه می کنیم، بنابراین افراد مجبور به مصرف هیچ دارویی نیستند و فقط از داروهای طبیعی استفاده می کنند. در واقع، گامبارووا اصرار دارد که هرگز دارویی مصرف نکرده است.

در ورای پنجره های او، ممکن است به نظر برسد که روستا ساکت و ساکت است. اما کار فیزیکی که روستاییان هر روز انجام می دهند بسیار زیاد است. از طلوع تا غروب خورشید در باغ ها و مزارع و همچنین در اطراف خانه کار می کنند. می دوزند و می بافند و از خانواده های پرجمعیت مراقبت می کنند.

زندگی ممدخان عباس اف، پیرمرد 103 ساله روستای جنگمیران، چنین بود. صد ساله که روی فرش نشسته، روبروی پنجره، بینایی خود را تقریباً از دست داده است و به سختی می‌شنود که پسرش به او می‌گوید مهمان‌ها آمده‌اند، اما وقتی بالاخره آن را می‌گیرد، شروع به خواندن، خواندن دعا و آرزوهای خوب می‌کند.

در کنار عباسوف نوه بزرگ او قرار دارد – یک قرن فاصله بین آنها.

درست مانند گامبارووا، عباسوف در تمام زندگی خود یک روستایی پرمشغله بوده است و تا حدود هفت سال پیش در مزرعه کار می کرد، زمانی که بینایی او بدتر شد.

پسرش می گوید: «او همیشه مرد خوبی بوده و زندگی اش را درست گذرانده است.

از نظر غذا، «هرچه خدا بدهد» را فقط با یک محدودیت می خورد – او هرگز الکل نمی نوشد.

عباسوف عمر طولانی خود را ناشی از فعالیت بدنی روزانه می داند، نه در حد خستگی، بلکه به اندازه ای که بدن را به چالش بکشد.

او در کنار تغذیه خوب حاصل از محصولات مزرعه، لیترها آب چشمه سرد یخی نیز مینوشید که سرشار از مواد معدنی است که گفته می شود به طول عمر کمک می کند.

ارتفاعات سردرد کوه ها نیز ممکن است عاملی باشد.

یک مطالعه در سال 2017 توسط دانشگاه ناوارا، اسپانیا، نشان داد که زندگی در ارتفاعات بالا خطر بیماری قلبی، سکته و دیابت را کاهش می دهد. مطالعه ای در سال 2011 توسط دانشگاه کلرادو دنور نشان داد که این ساکنان آسمانی طولانی تری نیز زندگی می کنند.

سن برخی از این صدساله‌های مشهور هنوز ممکن است مورد بحث باشد، اما میراث آنها در لریک از طریق مردمی زنده می‌ماند که هنوز راز ساده طول عمر لریک را رعایت می‌کنند: فعالیت بدنی، تغذیه خوب، آب فراوان و نگرش به زندگی که می گوید: ما فقط یک بار زندگی می کنیم، اما اگر درست انجام دهیم، یک بار کافی است.

موزه طول عمر، لریک، آذربایجان، خیابان A. Asadullayev 22; (025) 274-47-11